บทที่ 1 เราหย่ากันเถอะ
ขณะที่อัญชนีกำลังเลือกซื้อของอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต กานต์พิชชาผู้เป็นแม่สามีก็โทรเข้ามาอย่างกะทันหัน
เธอมองเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็กดรับสาย “แม่คะ...”
“แค่ไปซื้อของทำไมมันชักช้านัก รีบไสหัวกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
พูดจบกานต์พิชชาก็วางสายไปทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้อัญชนีได้พูดอะไรตอบกลับ
อัญชนีจึงต้องหยุดซื้อของแล้วรีบกลับบ้านไป
เมื่อเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอยังไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้า กานต์พิชชาก็ขว้างกล่องเครื่องประดับใส่เธอ “นังสารเลว ฉันไม่นึกเลยว่าแกจะกล้าแม้กระทั่งขโมยของของฉัน บอกมานะ สร้อยมรกตมูลค่ากว่าสิบล้านของฉัน แกเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน!”
“หนูไม่ได้เห็น และก็ไม่ได้ขโมยค่ะ”
“ยังจะกล้าเถียงอีกเหรอ? ในบ้านหลังนี้ก็มีแต่แกที่เป็นคนจนมาจากบ้านนอก ไม่ใช่แกขโมยแล้วจะเป็นใครขโมย ตระกูลวิศวะของฉันไปแต่งเอาของโสโครกแบบแกเข้ามาได้ยังไงกัน?”
อัญชนีก้มหน้าไม่พูดอะไร
เธอรู้ดีว่ากานต์พิชชาดูถูกเธอ เธอแต่งงานกับภวัตมาสามปี กานต์พิชชาก็หาเรื่องเธอมาตลอดสามปี ไม่ด่าทอก็ใส่ร้ายป้ายสี พูดจาดูถูกสารพัดเท่าที่จะนึกออก
เมื่อก่อนเธอยังพอจะแก้ต่างให้ตัวเองบ้าง แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว เพราะไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร กานต์พิชชาก็จะยิ่งโมโหมากขึ้น สู้รอให้ท่านด่าจนพอใจแล้วค่อยไปเสียดีกว่า
ใครจะไปคิดว่าครั้งนี้กานต์พิชชาจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ท่านชี้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของเธออย่างแรง “อย่าคิดว่าทำเป็นทองไม่รู้ร้อนแล้วเรื่องนี้จะจบไปง่ายๆ นะ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันโทรหาภวัตแล้ว วันนี้แกต้องให้คำตอบฉันมา ไม่เอาสร้อยคอมาคืน ก็ไสหัวออกจากตระกูลวิศวะไปซะ!”
อัญชนียังคงนิ่งเงียบ
เธอรู้ว่าสร้อยเส้นนั้นกานต์พิชชาคงเป็นคนซ่อนไว้เอง แล้วสร้างเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมา ก็เพื่อบีบให้เธอไปจากที่นี่เท่านั้น
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ภวัตก็เดินเข้ามาในบ้าน
อัญชนีมองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว รูปร่างสูงโปร่งสง่างาม เสื้อสูทสั่งตัดพิเศษพาดอยู่บนแขนอย่างสบายๆ และบนนั้นมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงโชยออกมาจางๆ ซึ่งเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
กานต์พิชชารีบเดินเข้าไปหา “ภวัต ลูกรีบหย่ากับมันซะ ตระกูลวิศวะของเราไม่ต้องการของสกปรกแบบนี้ เมื่อก่อนก็ขโมยผู้ชาย ตอนนี้ก็มาขโมยของ ใครจะไปรู้ว่าต่อไปมันจะขโมยอะไรอีก”
“ผมทราบแล้วครับ คุณแม่กลับไปก่อนเถอะครับ”
ใบหน้าที่เย็นชาเป็นนิจของภวัตไม่มีอารมณ์อื่นใดแสดงออกมา
เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอัญชนี แล้วยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เธอ “เธอดูซะ ถ้าไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อได้เลย”
บนหน้าปกเอกสาร มีตัวอักษรขนาดใหญ่ห้าตัวเขียนไว้อย่างชัดเจน: หนังสือสัญญาหย่า
อัญชนีไม่ได้รับมา เธอมองหน้าเขา เสียงสั่นเครือเล็กน้อย “คุณก็คิดว่าเป็นฉันที่ขโมยไปเหรอคะ?”
“เธอจะขโมยหรือไม่มันไม่สำคัญแล้ว ฉันจะไม่เอาเรื่อง แค่เธอเซ็นชื่อก็พอ”
น้ำเสียงเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
สรุปก็คือ เขาก็ไม่เชื่อใจเธอเหมือนกัน
เธอมองเขาโยนหนังสือสัญญาหย่าลงบนโต๊ะน้ำชาแล้วเตรียมจะเดินขึ้นชั้นบน เธอจึงเอ่ยปากถามเสียงเบา “แพรวากลับมาแล้วใช่ไหมคะ?”
ภวัตหันกลับมามองเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของเขาเจือปนไปด้วยความรำคาญ “อัญชนี ทำไมเราถึงได้แต่งงานกัน เธอน่าจะรู้ดีกว่าใคร ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าทำให้เรื่องมันน่าเกลียดไปกว่านี้เลย”
อัญชนีหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
ใช่ เธอรู้ดี
เมื่อสามปีก่อน คุณย่าของตระกูลวิศวะป่วยหนัก อยากจะเห็นภวัตผู้เป็นหลานชายแต่งงานก่อนที่ท่านจะสิ้นใจ
ในตอนนั้น คนที่ควรจะได้แต่งงานกับตระกูลวิศวะคือแพรวา แพรวาเป็นเพื่อนเล่นกับภวัตมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองต่างก็มีใจให้กัน
แต่พอใกล้จะถึงวันแต่งงาน แพรวากลับถูกตรวจพบว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลพิมล แต่ถูกสลับตัวกับอัญชนีที่เกิดวันเดียวกันที่โรงพยาบาลในวันนั้น
คุณปู่พิมลจึงต้องตามหาตัวกันจ้าละหวั่น จนในที่สุดก็ได้พบกับอัญชนี คุณหนูตัวจริงของตระกูลที่ตกไประกำลำบากอยู่ต่างจังหวัด
ดังนั้น คนที่ต้องแต่งเข้าตระกูลวิศวะจึงเปลี่ยนเป็นอัญชนีโดยปริยาย
แพรวาไม่ยอมรับ จึงคิดจะใส่ร้ายอัญชนีเพื่อทำลายงานแต่งของพวกเขา โดยในวันแต่งงานเธอได้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาฉากหนึ่ง แต่ผลลัพธ์คือเธอเองที่ตกบันไดขาหัก และถูกส่งไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ
เรื่องนี้กลายเป็นข่าวครึกโครมในตอนนั้น และสังคมนี้ก็เป็นสังคมที่มักจะเห็นใจผู้ที่อ่อนแอกว่าอยู่แล้ว
ทุกคนจึงมองว่าอัญชนีคือนางงูพิษที่แย่งคนรักของคนอื่น กานต์พิชชาด่าว่าเธอขโมยผู้ชาย ภวัตไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเธอ และไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แม้แต่พ่อแม่แท้ๆ ของเธอก็ยังมองว่าเธอเป็นคนใจคอโหดเหี้ยม
เพราะในสายตาของทุกคน แพรวานั้นทั้งอ่อนโยน อ่อนหวาน และมีความรู้
ส่วนอัญชนีอย่างเธอ เป็นเพียงผู้หญิงใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตที่มาจากบ้านนอก
จริงๆ แล้วคนอื่นจะมองเธอยังไงเธอไม่เคยสนใจ สิ่งที่เธอสนใจมีเพียงภวัตคนเดียว
เธอทนการด่าทอสารพัดจากกานต์พิชชา ดูแลเรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ของภวัตอย่างเต็มที่ ปกป้องบ้านหลังนี้ และเคยคิดอย่างใสซื่อว่าสักวันหนึ่งความรักของเธอจะสามารถละลายหัวใจที่เย็นชาของเขาได้
แต่เธอคิดผิด คนบางคนก็ไม่มีหัวใจ
ชีวิตแต่งงานที่ปราศจากความรักและเซ็กส์มันช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน เธอไม่มีความกล้าที่จะทนต่อไปอีกแล้ว
แต่ทำไมกันล่ะ? พวกเขาอยากให้เธอแต่งเธอก็ต้องแต่ง อยากให้เธอไปเธอก็ต้องไปอย่างนั้นเหรอ?
อัญชนีเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา “จะให้ฉันยอมหย่าก็ได้ แต่คุณต้องนอนกับฉันหนึ่งคืน แล้วฉันจะเซ็นให้”
ภวัตที่กำลังคลายเนกไทนึกว่าตัวเองหูฝาดไป สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “อัญชนี คำพูดแบบนี้เธอกล้าพูดออกมาได้ยังไง เธอยังรู้จักคำว่ายางอายอยู่บ้างไหม?”
“ยางอายเหรอคะ?” อัญชนีแค่นเสียงหัวเราะ “ถ้าการทำหน้าที่ภรรยากับสามีของตัวเองเรียกว่าไร้ยางอาย แล้วการที่บางคนรู้ทั้งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วแต่ก็ยังจะไปเป็นมือที่สาม หรือบางคนที่นอกใจคู่สมรสตัวเองล่ะคะ จะเรียกว่าอะไร?”
“อัญชนี!”
“นี่เป็นเงื่อนไขเดียวที่ฉันจะยอมหย่า!” อัญชนีพูดแทรกขึ้นมาเสียงดัง เธอสาวเท้าเข้าไปกระชากเนกไทของเขา ในแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและท้าทาย “ยังไงคะ ท่านประธานไม่ยอมตกลง เป็นเพราะไม่เต็มใจ? หรือเป็นเพราะว่า... ท่านประธาน ‘ทำไม่ได้’ กันแน่?”
ภวัตถูกยั่วโมโหจนเดือดดาลในทันที
“ฉันทำไม่ได้งั้นเหรอ? งั้นฉันจะทำให้เธอดูเดี๋ยวนี้แหละ ว่าฉันทำได้หรือไม่ได้!”
เขาคว้าท้ายทอยของเธอไว้ แล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างดุเดือด
อัญชนีก็จูบตอบกลับไปอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน
เขาไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย เหวี่ยงเธอลงบนเตียง กระชากเสื้อเชิ้ตของเธอจนขาด แล้วใช้มือลูบไล้ไปทั่วร่างของเธออย่างรุนแรง
อัญชนีไม่เคยถูกใครสัมผัสแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเธอจึงเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาทันที
ภวัตแค่นหัวเราะ “แฉะขนาดนี้แล้ว เธออยากได้ผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
พูดจบ เขาก็กระแทกกายเข้าไปอย่างแรง
ไม่รอให้เธอได้ปรับตัว เขาก็เริ่มขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง
อัญชนีอยากจะด่าเขา แต่เสียงที่เล็ดลอดออกมากลับกลายเป็นเสียงครางหวานหูไม่ขาดสาย
ภวัตไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเธอราวกับถูกสร้างมาเพื่อขนาดของเขาโดยเฉพาะ จนทำให้เขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ต้องการครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งฟ้าสางถึงได้ยอมปล่อยเธอไป
อัญชนีมองดูเขาตอนที่หลับใหล
ตอนที่เขาหลับ เขาดูไม่เย็นชาและโหดร้ายเหมือนเคย โครงหน้าของเขามีมิติคมชัด ดูดีมาก
เธอเคยหลงใหลในใบหน้านี้ของเขามาก แต่เมื่อมองดูตอนนี้ เธอกลับรู้สึกว่าไม่ได้ชอบเขามากเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เธอเก็บกระเป๋าเดินทางของตัวเองเงียบๆ
เมื่อภวัตตื่นขึ้นมา ก็ไม่พบร่างของเธออยู่ข้างกายแล้ว มีเพียงหนังสือสัญญาหย่าที่หัวเตียงซึ่งเธอได้เซ็นชื่อไว้เรียบร้อยแล้ว
ในช่องเหตุผลการหย่า มีข้อความที่เธอเขียนด้วยลายมือไว้หนึ่งบรรทัด: ฝ่ายชายสมรรถภาพทางเพศเสื่อม ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ของสามีได้
ใบหน้าหล่อเหลาของภวัตดำคล้ำลงทันที
ผู้หญิงเฮงซวย!
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเธอ แต่... เบอร์ของเธอไม่สามารถติดต่อได้อีกต่อไป...
